Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. 2008 nr 199 poz. 1227)

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 roku dotyczące ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. 2016.2183)

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 9 października 2014 roku w sprawie ochrony gatunkowej roślin (Dz.U. 2014 poz. 1409)

Rozporządzenie Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 17 marca 2022 r. w sprawie formatu dokumentu zawierającego wyniki inwentaryzacji przyrodniczej oraz formatu raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko (Dz.U. 2022 poz. 652)

Celem jest zebranie danych o zasobach, walorach i stanie środowiska przyrodniczego na terenach objętych badaniem oraz na działkach położonych w bezpośrednim sąsiedztwie.

Inwentaryzacja przyrodnicza ma na celu zidentyfikowanie na określonym obszarze gatunków chronionych, rzadkich lub ginących, tj. zbiorowisk roślinnych i siedlisk przyrodniczych, mszaków, bezkręgowców, ichtiofauny, herpetofauny, ornitofauny oraz chiropterofauny.

Inwentaryzację przyrodniczą powinno się prowadzić przez cały rok, aby zaobserwować zmiany zachodzące na danym terenie, w odniesieniu do zachowania fauny (m.in. okres lęgowy, okres migracji, okres zimowania) oraz flory, co pozwoli uzyskać miarodajne wyniki.

Jeśli okres inwentaryzacji trzeba skrócić, to najlepiej wykonywać ją od wczesnej wiosny aż do lata.

Poniżej przedstawiamy rekomendowane terminy wykonywania badań terenowych, w odniesieniu do siedlisk przyrodniczych, flory i mykobioty.

Prace kameralne:

1. Ustalenie obszaru działania oraz zapoznanie się z mapami topograficznymi terenu. Na ich podstawie tworzy się później mapy z naniesionymi informacjami zebranymi w terenie.
2. Zebranie danych niezbędnych do przeprowadzenia wszelkich analiz w celu sporządzenia wykazu gatunków chronionych i siedlisk przyrodniczych występujących lub potencjalnie mogących występować w rejonie planowanej inwestycji.
3. Zidentyfikowanie obszarów chronionych, a także elementów charakterystycznych dla danego siedliska (np. zbiorniki wodne).
4. Opracowanie metodyki inwentaryzacji poszczególnych elementów środowiska przyrodniczego, która pozwoli udokumentować występujące gatunki fauny i flory.
5. Ustalenie terminów oraz częstotliwości wyjazdów terenowych dostosowanych do fenologii gatunków, a w przypadku zwierząt – ich aktywności dobowej.

W terenie:

6. Wykonanie spisów gatunkowych i zdjęć fitosocjologicznych płatów siedlisk przyrodniczych.
7. Ustalenie liczby kontroli poszczególnych siedlisk przyrodniczych (min. 3), w różnych okresach fenologicznych.
8. Prowadzenie szczegółowych obserwacji chronionych, rzadkich i ginących gatunków, dostosowanych do specyfiki poszczególnych grup zwierząt, zarówno w porze dnia, jak i nocy.

Opracowanie wyników:

9. Opracowanie dokumentujące wykonaną pracę zawierające m.in.: informacje o tym kto wykonał inwentaryzację, jakie prace zostały wykonane, wyniki inwentaryzacji przyrodniczej, zidentyfikowane ryzyka i zagrożenia dla środowiska w związku z planowaną inwestycją. Wyniki powinny być przedstawione zarówno w formie opisowej oraz graficznej (fotograficznej i kartograficznej).

1. Termin wykonywanych wyjazdów terenowych, w celu przeprowadzenia inwentaryzacji, powinien być jak najbardziej dopasowany do stwierdzonych gatunków czy też przewidywanych na danym terenie.
2. Jedno wyjście w teren to nie jest inwentaryzacja przyrodnicza! Pełna inwentaryzacja przyrodnicza powinna trwać około roku czasu, obejmując zmieniające się pory roku, a co za tym idzie zmieniające się zachowanie fauny i flory.
3. Podstawą dobrej inwentaryzacji przyrodniczej jest bogata wiedza ekspercka oraz zasada przezorności, niezwykle istotne w procedurach ocen oddziaływania na środowisko.